Kolejny wspólny wątek rozmów

W ostatnich kilkunastu dniach, oprócz spotkania w Senacie, trzech debat (chronologicznie: ze studentami, z całą społecznością UW, z doktorantami) odbyłem serię innych spotkań, m.in. z astronomami, psychologami i filozofami. Wróciło wiele  tematów, które pojawiały się już wcześniej (m.in. wsparcie badań naukowych, organizacja dydaktyki podczas i po pandemii, sprawa parametryzacji i jej wpływ na działalność i zasobność UW). 

Jedna kwestia zaczęła pojawiać się częściej: dyskryminacja i działanie przeciwko niej.

W tej sprawie chciałbym zająć następujące stanowisko. Otóż, od 10 lat na UW działa Rektorska Komisja ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji. Deklaruję pełne wsparcie jej działań i wykorzystanie wniosków, zgodnie z poniższym - bardzo przecież jasnym - opisem celów i zadań Komisji:

“Celem powołania Komisji jest przestrzeganie na terenie Uniwersytetu Warszawskiego równego traktowania kobiet i mężczyzn oraz przeciwdziałanie wszelkim innym formom dyskryminacji, w szczególności ze względu na płeć, wiek, rasę, wyznanie, religię, niepełnosprawność czy orientację seksualną.”

“Do zadań Komisji należy:

1) monitorowanie sytuacji w zakresie równego traktowania, w szczególności ze względu na płeć, wiek, rasę, wyznanie, religię, niepełnosprawność czy orientację seksualną;

2) przygotowywanie dla Rektora propozycji i wniosków w sprawach rozwiązywania problemów powstałych w związku z zaistniałymi przypadkami dyskryminacji lub nierównego traktowania;

3) udzielanie pomocy merytorycznej lub udzielanie porad prawnych osobom dotkniętym nierównym traktowaniem na Uniwersytecie Warszawskim ze względu na płeć, wiek, rasę, wyznanie, religię, niepełnosprawność czy orientację seksualną.”

“Komisja [co roku] przedkłada Rektorowi na piśmie sprawozdanie ze swojej działalności.”

Zadbajmy wszyscy o sens tych słów i ich poważne traktowanie; Rektor jako pierwszy. Skoro temat (obudowany przykładami) powraca w rozmowach, widocznie jako wspólnota nie dość robimy w tej sprawie. Deklaruję pełne wsparcie działań Komisji ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji, wykorzystanie i wdrożenie tego, co wynika z jej obserwacji, badań i analiz.

UW ma bardzo dobry Poradnik antydyskryminacyjny, pochodzący z 2017 roku. W końcówce wstępu figuruje w nim zdanie:

“Wierzymy, że dzięki zdobytej wiedzy wszyscy członkowie społeczności akademickiej będą mogli w razie potrzeby bronić siebie, ale również reagować na zaobserwowane naruszenia i sygnalizować je władzom uczelni lub wydziału.”

Po trzech latach pora zmienić wiarę autorek poradnika we wspólną deklarację, wyrażoną w czasie teraźniejszym:

“Wszyscy członkowie społeczności akademickiej mogą, a wręcz powinni w razie potrzeby bronić siebie, reagować na zaobserwowane naruszenia i sygnalizować je władzom uczelni lub własnej jednostki.”

Na koniec ogólna, moim zdaniem ważna uwaga: sprawa wiąże się z inną, mianowicie z otwartością wewnętrznej komunikacji. To problem, który przewija się od początku moich rozmów, szczególnie w mniejszych środowiskach UW, które często nie mają własnej reprezentacji w Senacie. Nie ma wszak powodu, żeby np. materiały obrad Senatu nie były po prostu, a priori, jawne dla wszystkich członków naszej społeczności. 

O wspólnych sprawach trzeba rozmawiać; trzeba też o nich wiedzieć.